Po rozpadzie Związku Sowieckiego i formalnym zakończeniu zimnej wojny, mamy do czynienia nie tylko z wyraźnym ożywieniem badań geopolitycznych na całym świecie, ale i z powstaniem swoistej mody na geopolitykę w niektórych państwach. Od Stanów Zjednoczonych po Federację Rosyjską powstają liczne szkoły geopolityczne, w których rozwijane są zarówno klasyczne nurty geopolityki, jak i jej coraz to nowe formy, jak np. geopolityka informacyjna.
Geopolityka jest przedmiotem obowiązkowym na licznych akademiach dyplomatycznych i uczelniach kształcących kadry dla resortów siłowych (w USA, Rosji, Francji, Wielkiej Brytanii czy we Włoszech). Klasyczne dzieła geopolityczne (np. Alfreda Mahana, Karla Haushofera czy Halforda Mackindera), tłumaczone są dziś na wiele języków pozaeuropejskich, jak np. chiński czy arabski[1].
Termin „geopolityka” ma pochodzenie greckie i jest wynikiem połączenia dwu wyrazów: geos (Ziemia) i politikos (obywatelski, odnoszący się do działalności publicznej) lub politike (działalność państwowa). Koncentruje się na relacjach między siłą, polityką, czasem i przestrzenią. Geopolityka jest dziedziną wiedzy badającą wpływ czynników geograficznych na prowadzenie polityki zagranicznej państw i ich zgrupowań (organizacji międzynarodowych,
- ↑ Por. L. Sykulski, Bibliografia geopolityki współczesnej (1989-2009), Częstochowa 2014.
