Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/83

 — Oto jest plaster! — mówi głosem takim, jakby anonsowała zbawienie.
 Lecz Felicyan mruczy tylko niedbale i zaciska dokoła siebie kołdrę.
 Dulską ogarnia rozpacz.
 — Jakto?... więc i tego nie chcesz dać sobie przyłożyć?
 — Nie.
 Dulska zmienia taktykę. Opuszcza się na krzesło...
 — Felicyanie! — mówi, jęcząc. — Felicyanie! miejże zastanowienie! Dokąd będziesz się wylegiwał i rujnował mnie i nasze biedne dzieci? Mówisz, że jesteś chory. Dlaczego nie chcesz się dać wyleczyć? Może cię ominąć awans. Czyż zawsze chcesz tkwić w siódmej randze? Ta pomyśl, człowieku!...
 I po chwili:
 — Daj se przyłożyć plaster...
 Felicyan jest jakiś zmęczony, znużony. Chce za wszelką cenę spokoju. Ta masa ciała, jęcząca tuż przy łóżku i zabierająca mu powietrze, męczy go. Wyciąga więc rękę.
 — Dawaj! — mówi.
 — Ja ci sama przyłożę.