Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/61

słoi zbrodniarz, morderca. I on, Dulski, nie może uciec. Niema nic i nikogo.
 Jedna lodowa pustka. Zbrodniarz jest tuż przed nim. Dyszy ciężko. I to straszne spełnić się musi. Dulski pod kołdrą rozłożył ręce i ofiarowuje owemu zbrodniarzowi swoją biedną, chudą grdykę.
 — Zaduś... — woła cicho — zaduś!...
 Ktoś szarpnął kołdrą.
 — Śpisz?
 Dulska stoi nad nim. Trzyma talerz ze sznyclem dymiącym.
 On zaszył się pod złożoną na twarz rękę.
 — Zaduś... — syczy — zaduś!...
 Ona stawia sznycel na szafce nocnej i wzrusza ramionami.
 — Czyś ty zgłupiał? Co ty wygadujesz?!...
 W jadalni ktoś coś stłukł.
 — Jezus Marya!
 Wyleciała.
 Dulski naciąga kołdrę.
 — Albo — myśli znów przeciwnie. To ja kogoś chcę zabić, zamordować... I nic nie pomoże... Tak być musi. Mam zabić. Muszę. Chcę...