Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/58

 — Pan do panny Helusi?...
 Dulski krzyknął i odtrącił kołdrę.
 O! przypomniał sobie... Helusia jej było...
 Ktoś się wsuwa do pokoju, cienki, smukły, trochę zgarbiony. Zbliża się do Dulskiego. Ten jeszcze wpół przytomny.
 — Kto? czego?...
 Głos Meli, nieśmiały, cichy:
 — To ja... Mela...
 Dulski stara się otworzyć oczy zupełnie.
 — Czego tu? poco ty tu?...
 — Przyszłam się dowiedzieć, jak tatkowi...
 — Idź stąd!... idź stąd!...
 — Ja tylko, ja tylko...
 — Idź stąd! tu nie jest miejsce dla panien... tu nie...
 Usuwa ją — zdaje mu się bowiem, że oto jego córka Mela idzie z nim po schodach ciemnej i dziwnej kamieniczki za Dominikanami.
 — Idź stąd!...
 Głos jego urywany i pełen godności. On może grzęznąć w błocie, lecz ojciec w nim się budzi.
 — Ja ci mówię... idź stąd...
 Mela wysuwa się z pokoju szczerze zmar-