Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/138

»idzie«... aż zaczyna być w sypialni jakoś przedśmiertnie, niewyraźnie...
 Pierwsza Mela biegnie do matki.
 — Mamo! — ojciec tak piersiami robi.
 Dulska czyści szpilką podwójną uszy, opierając się niedbale o stół jadalny — odparła:
 — To i co? — robi piersiami, bo mu się tak podoba.
 — Ale tato nie odpowiada. Ja mówię, ale tato nie odpowiada...
 Dulska wzruszyła ramionami.
 — To co? Czy on kiedy odpowiadał? Słyszałaś go?
 — No... tak... ale...
 I po chwili Mela dodaje cichutko:
 — Może — doktora?
 Dulska porywa się w całej okazałości.
 — Co? czego? doktora? A był tu przecież jeden i co mądrego poradził? Oto — że twój tacio ma nogę złamaną! Filozof. Na to po szpitalach ludzi trzeba krajać! Niechby poradził — a nie powiedział to, co my dawno wiedzieli bez niego...
 — Przecież proszę mamci...
 Lecz Dulska ma już dosyć.