pracy nad swoim powietrznym statkiem wojennym. Manfredi wraca do admiralicyi. Po przez melancholię chwili przelotnej jaśnieje wola.
| — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — |
Żegnając się z Albertem, na jego nalegania, abym z nim jadł kolacyę, mówię mu, aby przyszedł do mnie około siódmej i że wtedy zależnie od usposobienia, roztrzygnę się, czy wyjść, czy w domu zostać.
Głuszący smutek. Życie rwie się nagle, jak struna napięta — a trudno spiąć je na nowo.
I Renata jest smutną. Postanawiam pójść na kolacyę z Albertem, aby ją rozerwać. I ona uskarza się na nieobecność naszego przyjaciela. Zdaje się, że bez niego nigdy żadnej przyjemności nie odczujemy. Piszę do Cineriny i proszę, by przyszła. Renata idzie się przebrać. Około ósmej wychodzimy. Ciemno dokoła nas, trzymamy się za ręce.
Arsenał znajduje sie na samym obwodzie miasta po stronie wschodniej; dostać się można do niego przez Canal grande i Canale di San Marco, albo też ulicami, najlepiej przez Riva degli Schiavoni, o której też autor kilka razy wspomina.
Szpital St. Anna, o którym tylekroć mowa poniżej, znajduje się niedaleko arsenału w stronie południowo wschodniej. Naprzeciw szpitalu jest wysepka »Isola di S. Pietro« przedzielona odeń kanałem. Na wysepce tej są koszary i kościół Ś. Piotra, słynna budowa renesansowa z 15 wieku.
Sant Andrea jest fortem daleko za miastem w pobliżu portu Lido — w północno wschodniej stronie Wenecyi.
Cmentarz (Cimitero comunale) znajduje się na północnej stronie miasta. Pochód żałobny na łodziach musi ze szpitalu St. Anna przez zatokę San Marco i przez canal grande przesuwać się obok ogrodów i pałaców.
Kościół San Michele nad cmentarzem leży na samym cyplu nad morskim.
Murano, miasto na jednej z północnych lagun weneckich, słynne z fabrykacyi szkła, zwierciadeł i pereł szklanych.
