Strona:Gabriele d’Annunzio - Notturno.djvu/252

 Zdawało mi się, że to straszliwe uderzanie udzielało mi się z delikatnego ciała dziecka umierającego.
 Przedstawiałem sobie gorączkę bardzo wielką, agonię nagłą z całem okrucieństwem zaciskającą to gardło małe i nie dającą mu krzyknąć ani jęknąć.
 Pochyliłem się, aby oglądnąć twarz wycieńczoną, tchnąłem oddechem swoim na te usta zamknięte.
 Twarz była cicha, usta spokojne, słodycz snu rozlała się w piąstkach zamkniętych.
 Sercu memu drżącemu odsłonił się cud przyrody. Wtem odrazu poczułem pulsowanie żył nabrzmiałych w moich znużonych ramionach.
 Najmniejsza niecierpliwość przerwać mogła sen zbawienny. Wziąłem na siebie ofiarę. Dalej chodziłem krokiem cichym, nosząc w ramionach życie mojego życia.
 Żywiłem je wolą moją, zasilałem cierpieniem.
 Całą moc duszy wytężyłem, aby utrzymać zesłabłe ramiona a przecież czułem piękność nocy jakby w upojeniu natchnienia Apollinowego.
 Cicha kantylena nawskrość przenikająca ciało moje zmieniła się w śpiew pełen zachwytu. Rozpłomieniony krater mitem mi był matki wieczystej, która w ogniu syczącem hartuje ciała śmiertelne.
 Udręczony mój puls odmierzał poezyę wszechświata.
 Nigdy później z takiem utęsknieniem uszczęśliwiającem nie widziałem gwiazd drżących i blednących o pierwszym brzasku świtu, nigdy tak nie odczułem taktu tego utajonego w duszy śpiewu — i ta oto dopiero godzina dzisiejsza wraca mi te uczucia w misterium dobroci.
 21. kwietnia 1916. Wielki piątek dziś — a Boże Narodzenie dla Rzymu.
 Wszyscy, co polegli, życie swe oddali dla świata.