Strona:Gabriele d’Annunzio - Notturno.djvu/177

gdyby ogień wyrywał się z wnętrza nacięciem pionowem zadanem przez żywicarza.
 Ogień jest jakby chorągiew poszarpana, wijąca się dokoła drzewa.
 Oto wiatr na nowo się wzmaga.
 Wszystkie chorągwie zwycięskie mieszają się, szumią i rozrywają się w strzępy, które ulatują.
 Z oddali solą przesiąkły wiatr w wielkich nadchodzi podmuchach.
 Ogień podnosi się i spada, przesuwa się nad wierzchołki, ogarnia całe sosny, z łoskotem burzy czerwieni je od korzeni do szczytów.
 Odłamy kory płonącej i szyszki zapalone lecą na wielką odległość, jak kamienie z wulkanów.
 Niezliczone, przez gąsienice uprzędzone gniazda, zapaliwszy się lecą na odległość jeszcze większą i szerzą pożar w ustępach dotychczas bezpiecznych.
 Żywica warzy się, syczy, pryska. Gliniane miski z żywicą zabraną kipią, rozżarzają się, przelewają, i spadają, a wreszcie pękają, jak granaty ręczne. Każdy pedmuch wiatru roznosi myriady szpilek płonących.
 Z wnętrza tej burzy wstaje melodja tajemnicza, podzwaniając i falując w dal.
 Czy to salamandry śpiewają?
 Płomienie ulatują z dymem pod niebo. Słup dymu czarnego wszedł w powietrze, bije ku słońcu.
 Widzę przezeń słońce, jak tarczę rozżarzoną, która się ma ku wyziębnięciu.
 Już go nie widzę. Utonęło.
 Wiatr ustaje. Dym rozprasza się.
 Znowu widzę tarczę! Powoli z czerwieni przechodzi w kolor żółty, z żółtego w kolor jasny.
 Ale w cieniu pożar jaśniejszy jest od słońca.