Strona:Gabriela Zapolska - I tacy bywają.djvu/127

cichu wstążkę od szarego cylindra i wsypuje w kapelusze całe solniczki, ciesząc się zawczasu złością towarzystwa.
 Józef schodzi do kuchni i zgnębiony siada na zydelku.
 — Kurczę z papryką, zrazy po nelsońsku, dwa antrykoty z rusztu, pularda po strzelecku, pół strogonowa...
 Głos jego brzmi tak żałośnie, że pan Inocenty przestaje mięszać palcem kokilkę móżdżkową i obraca się do przyjaciela:
 — Co się stało?
 — Ona... tam jest!
 — Kto? Ta... ta łajdaczka?
 — Tak!
 — Czego chce?
 — Kurczęcia w pulardzie.
 — Oślica!
 I mistrz Inocenty zabrał się do przygotowywania żądanych potraw.
 Józef siedział jak skamieniały.
 Wszystkie wspomnienia z widokiem tej dziewczyny ożyły na nowo. Serce mu się w piersi tłuc zaczęło, jak ptak w zbyt ciasnej klatce. Czy ona miała nowego kochanka? może którego z tych panów, co tam na górze konjak piją...
 Gdyby tylko miał odwagę zapytać się jej, czy go zapomniała i dlaczego odeszła, gdy miała wszystko, czego kobieta zapragnąć może.