zawsze stał moralnie tak nisko. W téj mierze wręcz przeciwnie postępował sobie Rzymianin, który zwłaszcza nie nadużywał tak jak Greczyn przezwiska barbarus, a częstokroć zastępował je szlachetniejszym mianem jak to np. czynił Plinijusz starszy ten typ staroświeckiego Rzymianina za czasów cesarstwa. Rzymianin gardził w prawdzie ujemną stroną charakteru Greczyna, ale zawsze oddawał szczerze cześć téj wyższości, którą Greczyn celował w sferze idealnéj. Co większa Rzymianin jeszcze wtedy, jak naucza przykład Plinijusza młodszego, okazywał serdeczną sympatyją Grecyi, gdy takowa chyba dla tego chełpiła się ciągle minioną sławą swoją, ażeby świat rzymski tém oczywiściéj poznał jéj ówczesne poniżenie. Kończąc niniejszy artykuł nadmieniam, jako na każdy szczegół téj skromnéj paraleli między charakterem greckim a rzymskim mam spory poczet dowodów (czerpanych z zabytków piśmiennych tak greckich jako téż i rzymskich), którym wszelako nie chcę trudzić łaskawego czytelnika, a mianowicie nie chcę nadużywać jego cierpliwości.
Kraków 23go Czerwca 1876.
