Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Pod polską banderą.djvu/119

ojczyzny synowie: hetman wielki litewski Jan Karol Chodkiewicz, który poraził Szwedów pod Szakiem, a po tym wojowniku — hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski, Jan Weyher, starosta pucki, Jan Bąk-Lanckoroński, kasztelan tczewski i hetmana koronnego druh, a z nimi razem mieszczuch pucki — Piotr Ahron, co szmat życia na morskich wędrówkach strawił i w krajach obcych sztuce żeglarskiej i budowie galjon, brygantyn i orlog się przyglądał.
 Ci mężowie nieraz się spotykali w Gdańsku, gdzie w domu Artusowym, herbem polskim ozdobionym, przebywał, gdy od wojska odjeżdżał, hetman Koniecpolski.
 Izby Artusowego domu nieraz słyszały narady nad tem, jak zdobyć dębowe i jesionowe kloce na tarcice okrętowe, wygiętą drzewinę na — wręgi, a proste, jak włócznie, sosny — na maszty. Radzono tu o budowie stoczni w zatoce, o obwarowaniu puckiej mierzei; obliczano okręty kupców gdańskich i rozsyłano pisma do wolnych cudzoziemskich żeglarzy, do służby Rzeczypospolitej skłaniając.
 Panowie Weyher i Ahron, od króla wyjednawszy zezwolenie, odsetek ceł gdańskich na budowę szkut zbrojnych, jachtów i barkasów oddali i już kilka tych statków żaglowych na morze wysyłali na zwiady.
 Wielki hetman koronny pisał obszerne memorjały, dowodzące necessitatis belli w posiadaniu armaty wodnej, aby czoło Szwedom na morzu stawiać mogła skutecznie.
 Król chętnie ucha skłaniał do słów hetmana, jako, że po myśli mu były, i ze szkatuły własnej kwoty pieniężne asygnować raczył raz po raz.