Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Huragan.djvu/145

 Do stolika przysiadł się inny gość.
 Drobny, chudy, karownik portowy, jeden z tych, których ciężka dola rzuca po świecie.
 Zdjął czapkę. Trzy głębokie, straszliwe blizny przecinały mu głowę w rożnych kierunkach.
 Arab poznał odrazu, że były to ślady ciosów jataganu.
 Spojrzał pytająco na sąsiada.
 Ten uśmiechnął się melancholijnie i rzekł cichym głosem:
 — Tak, tak! Jataganem zadano mi te rany. Omal nie wypuścili ze mnie duszy Beduini! Kupiłem u nich kawałek ziemi i założyłem osadę na Szat... Do roku napadli na mnie, zabili mi żonę i dzieci, a mnie poranili...
 — Za co? — zapytał Arab.
 — Nie wiem! — odparł, podnosząc ramiona. — Zdaje się za to, że nie jestem muzułmaninem... Jakiś derwisz podjudził sąsiadów...
 — Mściłeś się? — szepnął Arab.
 — Nie! Sam jestem winien... Dostałem nauczkę za to, że chciałem wodę z ogniem pogodzić! Za naukę trzeba płacić, przyjacielu! Tak, tak, drogo nieraz płacić... Ale ty, mumenie, nie jesteś Beduinem?
 Arab spuścił oczy, lecz po chwili spytał:
 — A gdybym był Beduinem?...
 — Powiedziałbym ci: „starajcie się nauczyć od białej rasy sztuki życia po ludzku!“ Lecz ty — nie jesteś Beduinem?... Góral? Z Hormonu? Z Libanu? A, może, z gór Ansarjów?
 Arab potrząsnął głową i, wstając, szepnął, przenikliwie patrząc na nieznajomego:
 — Jestem Druzem z Hauranu...