Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Huragan.djvu/126

gielskiego, rzetelnie wypłacającego mu pensję za posłuch i pokorę.
 Emir transjordański, Abdullah, miał przy sobie doradcę — angielskiego pułkownika, człowieka stanowczego i pozbawionego wszelkich sentymentów, dla Anglika zbytecznych.
 W Palestynie panował, jak król, wysoki komisarz angielski.
 Wszyscy biali wielkorządcy uroczyście twierdzili, że skoro tylko Arabowie staną się narodem dojrzałym pod względem politycznym, komisarze, urzędnicy i wojska porzucą kraj, nad którym, dla jego szczęścia, roztaczają tymczasem swoją opiekę.
 Wreszcie Anglja oddała najlepszą część Palestyny Żydom, wykupując od Arabów najżyźniejszą ziemię pomiędzy górą Karmel, Hauranem a jeziorem Tyberjady.
 Posłyszawszy o tem, Ibrahim Atrasz, zrozpaczony i przybity do ziemi straszną nowiną, porzucił dom i swoje góry.
 Pomknął do Bagdadu, aby dotrzeć do emira Feisala.
 W Bagdadzie angielscy oficerowie nie dopuścili go do emira.
 — Najperw stawimy siebie przed pułkownikiem Higginsem — oznajmili Druzowi.
 Gdy wprowadzono go do gabinetu pułkownika, Ibrahim drgnął i zbladł.
 Poznał bowiem tę bladą twarz, zaciśnięte wargi i bezbarwne oczy.
 Należały niegdyś do „białego szeicha Mekki“.
 Stał i nieruchomym, groźnym wzrokiem patrzył Atrasz na tego człowieka, w angielskim mundurze „chaki“, ozdobionym wstążeczkami or-