Z wysiłkiem niezmiernym, widocznie ostatkiem sił, wdzierał się pielgrzym po głazach ostrych, uślizgujących się pod zmęczoną stopą, na niebosiężną górę, największą z pośród gór...
Wędrował długo... Mówiła o tem szata pokutna, postrzępiona, zwisająca w dziwacznych frędzlach u dołu, kij też mówił sękaty, pielgrzymi, o kolcu startym od walki z twardą skałą, także twarz brunatna od opalenia i ręce drżące nerwowo.
Teraz stanął... oddech mu zaparło.
Zapatrzył się na opar mgieł, tulących szczyt.
Usta szeptały modlitwę, ...której słów niema w żadnej, żadnej książce.
Serce jego mówiło:
— Ty... Ty Nienazwalny...
Ból go oprzytomnił... Słońce chyliło się do zachodu, nogi się pod nim uginały... ciało osuwało się na ziemię... Klęknął. Potem po krótkiej walce, mimo woli legł, niezdolny się ruszyć.
Patrzył wokoło.
Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/221
Ta strona została uwierzytelniona.
HOTEL POD IDEAŁEM.
