Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/210

 Pan komisarz myślał to wolno, to prędzej, ale nic się nie kleiło.
 Zatracał się w tej mieszaninie, tonął w tym szumie, z którego coś jakby czasem wypływało, coś dziwnego, nieswojskiego, nie wolnomyślnego... a on nawet nie dziwił się... nie bronił.
 Na powierzchni tej zjawiało się raz po raz jedno tylko jasne pojęcie: Urlop... urlop...
 Ale i to zjawiało się coraz rzadziej i rzadziej.
 Wreszcie zanikło. Pan komisarz przestał być komisarzem... niemal utracił rangę.. rzeka go pochłaniała... degradowała do rangi zwyczajnego człowieka... nie, jeszcze niżej... do poziomu poety...
 Pan komisarz marzył na jawie.
 W takich chwilach wszystko jest możliwe.
 To też rzeka poczęła do niego mówić a on do rzeki.
 — Ach! Nikt mnie nie rozumie... nikt mnie nie rozumie!
 Tak mówiła rzeka.
 Zdumiał się.
 — Jakto niby? — spytał.
 — Nikt nie wie, co to ja jestem... ja WODA.
 — Ty... ty... ty jesteś oczywiście... no, w tobie są ryby i koniec.