Strona:F. Antoni Ossendowski - Przygody Jurka w Afryce.djvu/40

 W takim stanie trwa przez lato, bo gdy nastaje zima podzwrotnikowa, szalone ulewy rozmywają drogę, a od starych korzeni odrastają młode pędy i tworzą gęste zarośla.
 Są to tak zwane sezonowe drogi, wymagające każdego roku odnowienia.
 Samochód pana Waniewskiego toczył się powoli, bo droga dopiero niedawno została odbudowaną, a powierzchnia jej plantu nie stwardniała jeszcze dostatecznie.
 Minąwszy o zmierzchu małą wioskę murzyńską, podróżnicy przebyli płytki potok i wjechali na marny odcinek drogi, okrytej głębokiemi dołami.
 Inżynier z trudem prowadził maszynę, omijając te przeszkody.
 — Któż to tak popsuł drogę? — zapytał Jurek.
 Pan Waniewski uśmiechnął się i odparł:
 — Przeszło tu stado słoni, mój mały! One to wycisnęły te ślady swemi ciężkiemi nogami.
 Chłopak klasnął w dłonie i zawołał:
 — Muszą więc być wpobliżu? Jakżeżbym chciał ujrzeć je zbliska!
 Ojciec zaśmiał się cicho i rzekł:
 — Ej, chyba odeszły już daleko! Słonie nie lubią paść się przy drogach i w miejscach, gdzie są osiedla ludzkie. Te ciężkie olbrzymy