Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/76

 — Już? W tym wieku? — zdziwiła się Julita.
 — Tak! — odparł. — Powiem pani coś, aby zakończyć naszą rozmowę raz nazawsze.
 — Bardzo ciekawa jestem! — szepnęła, zagryzając wargi.
 — Jestem dyplomatą i w szkole jeszcze utworzyliśmy grupę przyszłych urzędników ministerstwa spraw zagranicznych, którzy przysięgli sobie, że nigdy nie poznają kobiety.
 — Co za perwersja! — wybuchnęła z oburzeniem Julita, odsuwając się od Joego.
 — Można to nazywać, jak komu się podoba, — zauważył młodzieniec. — Jednak my myślimy, że kobieta bywa czynnikiem zdrady, nadużyć i niedostatecznej gorliwości urzędników na tak odpowiedzialnej drodze, jaką jest służba dyplomatyczna.
 — To wstrętne! — wzdrygnęła się piękna Julita. — Jeszcze jeden dowód waszej angielskiej bojaźliwości. Panie!
 Kiwnęła niedbale główką i szybko odeszła.
 Joe w milczeniu patrzał za nią.
 — Czy mam honor widzieć przed sobą pana Joe lorda Leystona, sekretarza brytyjskiej ambasady w Berlinie? — rozległ się nieznajomy głos.
 Joe obejrzał się.
 Jakiś mały, krępy jegomość o twarzy czerwonej, stał za nim i pytająco patrzał mu w oczy.
 — Jestem Joe lord Leyston, — odpowiedział młody dyplomata.
 Nieznajomy w milczeniu pokazał mu kartę legitymacyjną tajnego agenta politycznego i, odprowadziwszy młodego człowieka na stronę, szepnął mu do ucha:
 — Pan tańczył z Julitą Sargolli. Uprzedzam pana, że jest ona agentką jednego z państw europejskich.
 — Dziękuję panu, — rzekł spokojnie Joe, — sam to zrozumiałem podczas rozmowy z tą lady.
 To powiedziawszy, odszedł od czerwonego jegomościa i skierował się w stronę Manon Chevalier, rozmawiającej z Hansem von Essen i Royem Wilson.
 W tej chwili podbiegł do nich Borys.