Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/284

 — That’s boy! Gdy słucham ciebie, życie wydaje mi się lepszem i latwiejszem! Nadzieja wstępuje do serca, że zwalczymy wszystkie przeszkody! Gdzieś się taki urodził?
 — W kraju, który przetrwał wszystko w nadziei dla której żył nie marzeniami, lecz myślą, uczuciem i mięśniami, drogi Roy! — odparł Małachowski.
 — Musimy uczynić wszystko, aby nowe pokolenie ujęło w swe dłonie ster życia! — rzekł Hans.
 — Yes! Yes! — kiwał głową Joe Leyston.
 — Mamy cel przed sobą! — krzyknął nagle Wilson. — Już niema chaosu i bezdroża!
 Z boiska doszedł radosny okrzyk Henryka:
 — Pójdę w góry, na same szczyty, blisko do słońca. Poprowadzę tam dobre, jasne duchy!...
 — Słyszeliście? — zapytał Hans, spoglądając na przyjaciół.
 — Słyszeliśmy! — odpowiedzieli cicho, niby w strachu, że spłoszą piękną, wymarzoną zjawę.
 Z cichą radością w sercu poszli dalej.
 — Wstąpmy do Manon! — zaproponował Hans. — Musimy ją uprzedzić o wycieczce i zaprosić...
 — Well! — zgodził się Joe.
 Manon już powróciła z kliniki.
 Posłyszawszy o projekcie przyjaciół, ucieszyła się za Henryka.
 — Marzy o tem od kilku lat! — zawołała. — Jaka szkoda, że nie mogę wam towarzyszyć. Mamy właśnie poważną operację, przy której pomagam profesorowi.
 — Może kto inny zastąpiłby panią? — zapyta Wilson.
 — Nie mogę! — odparła. — Jest to mój pacjent. Operacja bardzo poważna, decydująca o życiu chorego. Bardzo mnie prosił, abym nie odstępowała go... Nie mogę!
 Przyjaciele znali lekarza Manon de Chevalier, więc nie nalegali.
 Poprosili ją więc tylko, aby uprzedziła pana Neuville, i obiecali wstąpić po niego i Henryka.
 — A strzeżcie mi syna! — upomniała ich na pożegnanie.