Strona:F. A. Ossendowski - W polskiej dżungli.djvu/73

wałem zarzucić wędkę przy brzegu, ale zaczęły brać same piskorze i te namolne wijuny poleskie... Uważałem to za poniżenie mojej reputacji pogromcy 105-kilogramowego suma, więc plunąłem i powróciłem...
 — To już wiesz napewno, ile ważył ten sum?
 — Administrator Czerwiszcza pięknie podziękował mi za niego i przysłał zaświadczenie, że Aleksander Malewicz w wodach jeziora Czerwiszcza schwytał suma, żywej wagi 105 kilogramów! — z dumą opowiadał Olek.
 — To bardzo uprzejmie z jego strony! — zauważył Jurek.
 — Bardzo mu jestem wdzięczny za takie świadectwo! Dla mnie, jako dla sportowca-rybaka może ono mieć duże znaczenie — odpowiedział chłopak. — Bo to, widzisz, pewnego rodzaju rekord polski, a może nawet i — europejski!
 Tego dnia chłopcy nie opuszczali obozu. Słaniali się po nim, jak strute muchy i wzdychali żałośnie. Od czasu do czasu padały pytania:
 — Czy dojechali już nasi do Lubieszowa?
 — Co tam lekarz znalazł u Staszka?
 — Jak się urządziła Marynia w miasteczku?
 Wasyl milczał i pykał fajkę. Nawet Burek posmutniał i zwinięty w mały, kosmaty kłębek, leżał w cieniu szałasu i sapał.
 — E-e, co tam?! Wszystko będzie dobrze! — zawołał wkońcu Olek.
 Słowa te obudziły dobre nadzieje i dodały wszystkim otuchy.
 Piesek, też zapewne, zrozumiał to, bo zaczął kręcić się, jak wściekły, łapać własny ogon i szczekać radośnie.