Strona:F. A. Ossendowski - Postrach gór.djvu/137

 Kłusownik przyłapał Jerzego na uboczu i zdążył mu szepnąć:
 — Widział ja, panie, dziś, jak gajowy w puszczy zaciosy robił na świerczkach...
 — Po co zaciosy?
 — Widać dla kogoś, by drogę wskazać...
 — Gdzież ta droga ma prowadzić?
 — Nie wiem, panie, choć widzi mi się, że do... Skalnicy...
 — Do Skalnicy, gdzie mieszka Spiridon Bira?...
 Gabara nic na to nie odpowiedział, gdyż spostrzegł gajowego Bajbałę, który uważnie im się przyglądał. Iwan syknął przez zęby:
 — Bajbała nas śledzi... Mówcie coś do mnie, niby o łowach, panie...
 Jerzy natychmiast się zorientował, że jest śledzony. Nie zmieniając tonu począł się naradzać z Gabarą o podchodach do trzech obranych na polowaniu rykowisk. Nie spuszczał z oka gajowego, który pokluczywszy dokoła szopy zbliżył się do rozmawiających, by posłyszeć, o czym mówią.
 Gdy uspokojony odszedł, Jerzy szepnął do Gabary:
 — Wyjdźcie z obozu niespostrzeżenie i obaczcie, dokąd te zaciosy prowadzą, czy rzeczywiście do Skalnicy?
 Iwan zaśmiał się cicho i pochyliwszy głowę począł rozwijać onuczkę, mówiąc:
 — Nie trzeba chodzić, ja i bez tego wiem, panie. Te ścieżyny przez granie i puszcze nasze w jedną biegną stronę... ku Okopom Świętej Trójcy, a potem ku sowieckiej rubieży na Chocim i Żwaniec...
 — Któż tam chadza? — spytał Brzeziński.
 — Różni ludzie — wzruszył ramionami kłusownik. — ten przenosi przez granicę jakieś „pysma“, tamten — złoto na sprzedaż, inny — broń albo też... o, panoczku, Bajbała znowu węszy? Czy mam iść?
 — Skoro już wiecie, tedy pozostańcie... — odpowiedział Brzeziński i zauważył: — Dawniej tego nie było...
 — Było, ino nie tak bardzo — szepnął kłusownik. — Teraz to bolszewicy ośmielili się, od kiedy z Czechami pokumali.
 — A-a-a! — zrozumiał wreszcie Jerzy przypomniawszy