Strona:F. A. Ossendowski - Pod sztandarami Sobieskiego.djvu/14

 Po chwili wyprostował się służbiście i wyjąwszy z kołpaka papier podał panu Jerzemu.
 — Od pana Zbrożka, strażnika wojskowego, pismo do pana rotmistrza łanowego Jerzego Berezowskiego — oznajmił.
 — Dziękuję waszmość panu! — odrzekł rotmistrz.
 — Proszę do kompanii — zapraszał komendant.
 Goniec szybko zrzucił z siebie ciepłą kurtę, odpiął broń i umywszy ręce i twarz usiadł z głębokim westchnieniem ulgi na ławie.
 — Zdrożony jestem! — uśmiechnął się z lekka.
 Pan Hieronim już się krzątał po domu.
 W sąsiedniej izbie służba nakrywała stół, gdyż należało gościa nakarmić i napoić polskim zwyczajem nie samym tylko mlekiem czy żentycą. Dwie hoże, dorodne huculskie krasawice przygotowywały tymczasem pościel dla gońca i chichotały po cichu z ciekawością przyglądając mu się przez półzamknięte drzwi.
 Pan Jerzy złamał pieczęć strażnika wojskowego i rozwinął pismo.
 Krótkie było i tylko dla młodego rotmistrza zrozumiałe.
 Pan Zbrożek pisał:
 „Sercu memu miły Jerzy! W pamięci mi zapadła narada nasza rohatyńska, a że nastała godzina, przeto, nie zwlekając, wylecisz szlakiem żurawi i spod obłoków rozejrzysz wszystko: kto, gdzie, jak, ile, z kim i z czym? Gdyby zaszła potrzeba, zaleć choć najdalej — bodaj nawet do Stambułu —