Strona:F. A. Ossendowski - Okręty zbłąkane.djvu/84

 — Pani wybaczy marynarzowi tak dosadny wykrzyknik, lecz doprawdy myślałem przed chwilą o rzeczach przykrych! Proszę mi nie mieć tego za złe!
 Powiedział to tak szczerym głosem i z taką skruchą, że nieznajoma kiwnęła głową i, patrząc dobrotliwie na śmiałe oczy Pitta a przyzwyczajonym do obserwowania wzrokiem obrzucając jego męską, barczystą postać, odparła spokojnie:
 — Niech się pan nie krępuje, bo mnie to bynajmniej nie zawadza. Mój Boże! Codziennie słyszę, jeszcze bardziej silne i wyraziste określenia wzruszeń i wrażeń! O, stokroć silniejsze!
 Kapitan zaśmiał się wesoło, bo stara dama mówiła z prawdziwym komizmem.
 — Któż to taki... energiczny przeraża szanowną panią? — zapytał.
 Nieznajoma podniosła ramiona i oczy i odparła swobodnie:
 — Któż inny? Moja wychowanica!
 — Panienka klnie po marynarsku?! — zawołał kapitan. — That’s boy!
 Stara dama przyjrzała się Pittowi uważnie.
 — Pan z pewnością, dopiero dziś przyjechał? — zapytała.
 — Istotnie, jestem tu od niedawna... — odpowiedział wymijająco.
 — No, to nieświadomość pańska zrozumiała! — mruknęła. — W całym Saint-Jean-de-Luz nazwisko mojej pupilki, a, niestety, i moje jest na ustach wszystkich, począwszy od dorożkarza i kończąc na tym starym hiszpańskim markizie, który, jak mi opowiadano, hoduje