Strona:F. A. Ossendowski - Miljoner „Y“.djvu/160

dzina właściciela polubiła usłużnych, sumiennych, zawsze pogodnych murzynków.
 Jednak Y marzył o czemś innem, większem.
 Po trzech miesiącach pracy w jadłodajni Czarnego Bima, trudniąc się otwieraniem ostryg, chłopcy doszli do zupełnej wprawy i dorównywali już niemal najlepszym fachowcom.
 Pewnego wieczora Y rzekł do szefa.
 — Mister Bim! Przyszło mi coś do głowy...
 — Oby mądrego! — uśmiechnął się murzyn.
 — To się pokaże! — odparł chłopiec. — Prószę posłuchać, mister Bim!
 Murzyn usiadł i zapalił fajkę.
 — Jadłodajnia Czarnego Bima jest największą w całej dzielnicy, szefie... — zaczął Y.
 — Święty Patryku! — zawołał Bim. — A toś przyniósł mi nowinę! Wiem o tem od trzech lat, bąku jeden! Trzystu drabom nabijam codziennie brzuchy oysters soup i chlebem, — najlepszym chlebem, który wypieka pani Bim. To tylko o tem chciałeś mówić ze mną, rru?
 — Eh, nie! — machnął niecierpliwie ręką Y. — Dlaczego szef nie chce karmić pięciuset drabów?
 — Bo w składzie jest miejsca tylko na dwudziestu otwieraczy. Mogą oni obsłużyć tylko trzy-