rzędną. Saducejska rodzina Hanana, która w rękach swych długo jeszcze dzierżyła pontyfikat, potężniejsza niż pierwej, po usunięciu Jezusa poczęła z kolei prześladować jego uczniów i jego rodzinę. Chrześciaństwo, które zawdzięcza jej ostatni akt swego powstania, zawdzięcza jej także pierwszych męczenników. Hanan uchodził za jednego z najszczęśliwszych ludzi swego wieku[1]. Prawdziwy winowajca śmierci Jezusa, umarł otoczony największymi zaszczytami i uznaniem, nie wątpiąc ani chwili, że oddał narodowi swemu ważną usługę. Synowie jego panowali dalej w świątyni, prawie zupełnie nie krępowani przez prokuratorów[2], nie oglądając się często nawet na ich decyzyę, gdy chodziło im o przeprowadzenie swych zamiarów ambitnych i bezwzględnych.
Wkrótce znikają także z widowni politycznej Antypas i Herod. Kiedy bowiem Kaligula ogłosił Heroda Agryppę królem, zawistna Herodiada chciała także zostać królową. Podmówiony przez ambitną kobietę, która go traktowała jak niedołęgę za to, iż pozwolił, aby ktokolwiek w jego rodzinie zajął miejsce zaszczytniejsze, ruszył się ociężały Antypas i udał się do Rzymu z prośbą o taki sam zaszczyt, jaki przypadł jego kuzynowi (39 r. naszej ery). Ale sprawy wzięły jak najgorszy obrót. Herod Agryppa umiał w cesarzu wzbudzić przeciwko niemu różne podejrzenia, ten skazał go na wygnanie do Lyonu, w Hiszpanii, gdzie Antypas spędził resztę życia. Herodyada podzieliła z nim ten stan niełaski[3]. Jeszcze
