Zwłaszcza, gdy wyraz dawniej już ludziom znajomy
Opleciesz tam kędy nowej promieniami myśli
Tryśnie, jak gdyby sam był dopiero stworzony,
I nad który już trafniej tam go nikt nie wmyśli — [1]
Język — to skarb przedrogi! — poezja przeklina
Tego, co go przemarni jako matka syna:
I tym biada, co czynią ją igraszką płochą —
Miernym poetom przeto poezja macochą!
Nowe odkrycia w nowe trzeba przybrać miana —
Cecyliusza i Plauta prawo, dzisiejszemu
Służy takoż Variovi, służy Virgilemu —
A myśl nowa tem cudniej odstrzeli, przybrana
W kształt prosty, co nadając się łatwo i mile,
Dobrem wrażeniem w każde uderza nas chwile —
Słowa jak liście drzewa: świeże i majowe,
Co z każdej zimy wiatrem opadają,
A z wiosny tchnieniem, przebudzone, nowe,
Nagie gałązki puchem odziewają
I szumem całą ożywią dąbrowę! —
Wszak widzieliśmy dzieła za swych dni święcone,
Z czasem oddane wzgardzie, i smutnie zamarte,
A dzieła wolną pracą wieków utworzone
Widziemy po dni nasze wielkie, nie zatarte —
Królewskie dzieła, żyzne po dziś dzień bagniska,
W łono ziemi gościnnie wód fale wpuszczone,
Użyźniają swych brzegów pokłady zielone,
Wabią łodzie i statki, w pokoju siedliska —
Strzegąc ich od smutnego na skał łonie skonu
I namiętnych uścisków ramion Aquilonu,
Wszystko przejdzie na ziemi, prócz tego co w mowie
Zlało się dźwiękiem myśli w jej dziecięcia słowie,
A słowo ziemią czynu — jak w ziarnie nasienie
Wyda czyn — lecz gdy skona już czynu istnienie,
Znowu czyn wraca w słowo, by tkwić w wieku głowie —
Słowa dawne skrzydłami Feniksa powstają,
I w nowe dziś użycie wracać poczynają —
- ↑ W tym zwrocie niejasnym, chodzi o stosowność wyrazów. —
