Powróciwszy na Śląsk (1883), ks. Damroth znów się dostał do Opola, gdzie mu powierzono kierownictwo nowo założonego seminarjum. Cały ten zakład, nie mający w Opolu odpowiedniego pomieszczenia, w roku 1887 przeniesiono do Pruszkowa.
We wolnych chwilach spisywał teraz nasz rodak wspomnienia z Prus Zachodnich, wlewając w nie, że tak powiem, całą duszę. Pokochał był Kaszubów. Co napisał, ogłosił pod pseudonimem Czesława Lubińskiego w feljetonie „Pielgrzyma“, a później w osobnej książeczce formatu bedekera pod tytułem „Szkice z ziemi i historii Prus Królewskich“ (Gdańsk, nakł. E. Michałowskiego 1886).
We formie listów do przyjeciela opisuje wszystkie miejsca Prus Królewskich, które bądź dla piękności natury, bądź dla wspomnień historycznych na to zasługują. „Żadna z dzielnic polskich nie doczekała się dotąd lepszego opisu nad to dzieło. Nie jest to bowiem suchy opis pomników, lecz nadzwyczaj zajmujacy rys dziejów tej krainy, barwnie i serdecznie skreślony, wraz z pełnym uczucia opisem przepięknych okolic Prus Królewskich. Przez całe dzieło wije się jak nić złota gorąca miłość ojczyzny i współbraci. Autor pokazuje w niem wraźliwość na piękność przyrody, delikatne poczucie piękna, wyrobiony smak artystyczny i świetny język. Dzieło to jest
