Strona:Elwira Korotyńska - Kozieł zwycięzca.djvu/7

 — A to co znowu? Burek?! A ty niecnoto! toś ty mnie podpatrywał? Co ty sobie myślisz, psie jeden? Toś ty taki spryciarz?
 A pies aż się tarzał po trawie z zadowolenia.
 Oszukał! oszukał swego pana! Choć on kundys, pies zwykły i nawet nierasowy, to jednak człowieka, pana stworzeń obmanił.
 — Hau! hau! hau! — wyszczekiwał i skakał Michasiowi na piersi i lizał go po twarzy i rękach.
 — Dość tych psich figlów, dość tego przymilania się! — krzyknął nagle chłopiec, któremu myśl pewna przyszła do głowy. — Siadać! ot tak! Dwie łapy pod siebie, dwie przed siebie: Słyszysz psia figuro?
 Burek przyzwyczajony był do rozkazów Michasia i mowę jego doskonale pojmował.
 Usiadł więc obok leżącego chłopca i uważnie nadstawił ucha.
 — Słuchaj Bury! — mówił Michaś