Strona:Elwira Korotyńska - Kominiarczyk.djvu/9

termos z kawą i będzie, a teraz do roboty!
 Piotruś biegł jak na skrzydłach do majstra.
 — Czego lecisz, jak szalony? — zawołał nań dobrze znany mu głos kominarczyka Janka i dwie usmolone sadzą ręce dotknęły jego czyściutkiej twarzyczki.
 — To twój chrzest kominiarski! Masz już znak szczególny twego powołania? — wykrzyknął śmiejąc się serdecznie jego obecny kolega po fachu.
 — Muszę być straszny! — zapytał z niepokojem Piotruś, nieprzyzwyczajony do podobnego ucharakteryzowania.
 — Nie bój się! pozna cię majster — pomimo to umalowanie, a i matka napewno zawoła na ciebie jak zwykle: Piotrusiu! gdy wejdziesz...
 Roześmiał się chłopiec na to upewnienie Janka i poszedł z nim razem do pana majstra.
 — I cóż, chłopcze? zdecydowałeś się wreszcie zakosztować kominiarskie-