Strona:Elwira Korotyńska - Dowcipne małpki.djvu/9

chciała być najpierw nastrojona, każdej pilno było do upodobnienia się do człowieka.
 Rzucił się Zębacz, klapsy na wszystkie strony rozdawał, aż z piskiem cofnęły się małpki i cierpliwie na swą czekały kolejkę.
 Ale tu nowy kłopot! Ani jedna prawie nie umiała włożyć czapeczki.
 Jedna kładła na tył głowy, druga z przeciwnej strony, inna starała się wtłoczyć na łapy, inna na ogon...
 — Ach! wy niemądre! Jakież wy małpy? Małpa rasowa przedewszystkiem winna być zdolną do naśladowania człowieka, do którego jest bardzo podobna.
 Gryzuń! Stań na tym pagórku i włóż powoli czapeczkę, żeby wiedziały w jaki sposób wkładać i stój w tem ubraniu na głowie... Słyszysz?
 — Słyszę, panie naczelniku, i już spełniam rozkaz!
 Wskoczył Gryzun i wziąwszy jedną z czapek, włożył powoli na głowę. Małpy, jedna za drugą ubierały się pokładając od śmiechu, wreszcie, gdy już