Ta strona została uwierzytelniona.
— Pieniądze — mówił — są własnością banku, i te ocalały, ale Enid jest moim największem dobrem i jakiż skandal przylgnął na zawsze do jej imienia!
Starałem się go przekonać, że tak nie jest, ale starzec nie chciał mnie nawet słuchać.
— Nie mów mi tego — wołał w rozpaczy. — Znam świat i jego surowy sąd. Niezatarta plama ciążyć będzie na dobrej sławie mojej córki.
— W takim razie nie potrwa to długo — odrzekłem poważnie, — gdyż Miss Enid postanowiła zostać moją żoną i gdy tylko wylądujemy w Geelong, prosić będziemy państwa o zezwolenie.
KONIEC.
