Strona:E. W. Hornung - Tragiczny koniec.pdf/17

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

tełku pozostawionej świeczki, unoszącą się deskę. Wśród kurzu i brudu rozpoznałem rysy mego kolegi Deedes’a.
— Na miłość Boską, pomóż mi wyjść z tej kryjówki — prosił przyciszonym szeptem.
— Deedes! — zawołałem w osłupieniu niezdolny nic więcej powiedzieć.
— Tak, tak, to ja — spieszył mnie upewnić. — Wspomnij nasze dziecinne lata wspólnie przeżyte i ratuj mię. Powiedz, gdzie są policjanci, czy poszli już?
— Są na górze, ale do djabla co za tajemnica kryje się w tem wszystkiem? — szeptałem z rosnącem rozdrażnieniem.
— Pomyłka, wstrętna pomyłka. Wkrótce potem gdy wyszedłem od ciebie, zauważyłem, że śledzą mnie i tu się skryłem, ale policjant, który szedł za mną nie śmiał wejść do domu. Uczuwszy chwiejącą się pod nogami, oderwaną deskę podłogi, podniosłem ją i tu się skryłem, podczas gdy on gwizdawką wzywał pomocy. Ta okoliczność uratowała mnię.
— Tak sądzisz? Nie jestem tego pewny — dodałem szeptem, przykładając ucho do drzwi. — Ale za co cię ścigają?
— Czybyś uwierzył! Posądzają mnie o okradzenie banku, podczas gdy ja w krytycznej chwili, spo-