Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/190

i miały u wierzchołka wieniec z kwiatów, niby król tych wszystkich instrumentów.
 „Skrzypce te — rzekł mi Crespel — są doskonałem dziełem nieznanego mistrza, który żył zapewne za czasów Tartoniego. Przekonany jestem, że w ich strukturze wewnętrznej tkwi jakaś szczególna kombinacya, i że, gdy je rozbiorę — znajdę w nich tajemnicę, której szukam oddawna. Śmiej się pan, jeśli zechcesz, ale ten nieżywy instrument, któremu ja daję życie i wyraz — przemawia do mnie często cudownym językiem, a gdym grał na nim po raz pierwszy, zdawało mi się, że jestem magnetyzerem, który pobudza lunatyczkę, aby mu wyjawiła swe utajone wrażenia. Niech pan nie sądzi, że jestem dziwak, który pozwala się opanować fantazyom tego rodzaju; jest to jednak rzecz osobliwa: nie miałem nigdy tyle odwagi, by rozebrać tę niemą maszynę. Zresztą obecnie, jestem zadowolony, żem te skrzypce uszanował, gdyż odkąd tu jest Antonia, gram na nich niekiedy wobec niej. Antonia słucha z przyjemnością, z nazbyt wielką przyjemnością.
 Radca wygłosił te słowa ze wzrusze-