Strona:Dzieła dramatyczne Williama Shakespeare T. 2.djvu/271

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
SCENA II.
Bury. Sala w pałacu.
(Wbiega kilku morderców).

1 Mord.  Biegnij do lorda Suffolk z tą nowiną,
Że jak rozkazał, zgładziliśmy księcia.
2 Mord.  Gdyby to jeszcze było do zrobienia!
Cośmy zrobili? Czy słyszałeś kiedy
Taką pobożną przed śmiercią pokutę? (Wchodzi Suffolk).
1 Mord.  Sam lord przychodzi.
Suffolk.  Jakże stoi sprawa?
1 Mord.  Nie żyje, lordzie.
Suffolk.  Uczciwa odpowiedź.
Śpieszcie więc teraz do mojego domu,
Gdzie zasłużoną znajdziecie nagrodę.
Król i parowie stąd są niedaleko.
Czyście przystojnie narządzili łoże,
I wszystko wedle danych wam rozkazów?
1 Mord.  Wszystko, milordzie.
Suffolk.  To dobrze. Odejdźcie.

(Wychodzą mordercy. — Wchodzą: król Henryk, królowa Małgorzata, Kardynał Beaufort, Somerset i inni).

Król Henr.  Idź, mego stryja przywołaj natychmiast,
Powiedz, że naszym zamiarem jest dzisiaj
Osądzić skargi na niego wniesione.
Suffolk.  Śpieszę wykonać rozkaz mego pana (wychodzi).
Król Henr.  Zabierzcie miejsca, dostojni panowie.
Proszę was tylko, nie bądźcie surowsi
W waszych wyrokach na mojego stryja
Nad to, co stwierdzą dowody niezbite
O winie knowań jego podejrzanych.
Małgorz.  Uchowaj Boże, by ludzka nienawiść
Mogła potępić niewinnego pana!
Bodaj się tylko mógł usprawiedliwić!
Król Henr.  Dzięki za dobre słowo, Małgorzato! (Wchodzi Suffolk).
Cóż to? Co znaczy ta bladość? to drżenie?
Cóż to? Gdzie stryj mój? odpowiedz Suffolku.