Strona:Dzieła dramatyczne Williama Shakespeare T. 11.djvu/301

—   291   —

Dumny potęgą na chwilę mu daną.
A swojej szklanej niepomny kruchości,
Jak małpa w gniewie, przed wysokiem niebem
Tak dziwne stroi wybryki i susy,
Ze łzy boleści sączy chór aniołów,
A — gdyby chór ten ludzkie miał szyderstwo,
Całeby niebo śmiechem swym napełnił.
Lucyo.  O, jeszcze, jeszcze! mięknąć już zaczyna.
Stróż.  Dozwól, o Boże, by go przebłagała!
Izabella.  Nie możem bliźnich wagą naszą mierzyć;
Wolno jest wielkim ludziom z świętych szydzić,
Lecz co dowcipem u nich, to w maluczkich
Jest profanacyą.
Lucyo.   Wybornie! ciąg dalszy!
Izabella.  Co w ustach wodza gniew tylko oznacza,
W ustach żołnierza czystem jest błazeństwem.
Lucyo.  Skąd wiesz to wszystko? ale mów, mów dalej!
Angelo.  W jakim mi celu prawisz te maksymy?
Izabella.  Bo władza, panie, choć jak my omylna,
Ma jednak w sobie razem i lekarstwo,
Którem wielkości wady może leczyć.
Uderz się w piersi, zagłąb się sam w sobie,
Spytaj się serca, czy w niem niema śladu
Grzechu, za który brat mój płaci głową:
Gdy serce zezna winę przyrodzoną,
Niech językowi i myślom twym wzbroni
Na życie brata mojego nastawać.
Angelo.  Tyle rozumu w tem wszystkiem, co mówi,
Że się mój rozum chwiać we mnie zaczyna.
Bądź zdrowa!
Izabella.   Panie, zatrzymaj się jeszcze!
Angelo.  Pomyślę o tem, wróć tu jutro rano.
Izabella.  Słuchaj, jakiemi przekupię cię skarby.
Angelo.  Co? mnie przekupisz?
Izabella.   Tak jest, ciebie, panie.
Skarby, któremi z niebem się podzielisz.
Lucyo.  O, co za szczęście! bez tego dodatku
Psułaby wszystko.