Strona:DzU 1939 0553.pdf/2

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
2) łagodzi się o połowę kary pozbawienia wolności orzeczone w rozmiarze powyżej roku, lecz nie ponad 5 lat;
3) łagodzi się o jedną trzecią część kary pozbawienia wolności orzeczone w rozmiarze powyżej 5 lat, lecz nie ponad 10 lat.


 Art. 3. W sprawach o występki skarbowe, które popełnione zostały przed dniem 31 sierpnia 1939 r.:

1) darowuje się kary grzywny orzeczone w rozmiarze nie powyżej 3.000 złotych;
2) darowuje się kary pozbawienia wolności orzeczone w rozmiarze nie powyżej 6 miesięcy;
3) łagodzi się o połowę kary pozbawienia wolności orzeczone w rozmiarze powyżej 6 miesięcy.


 Art. 4. 1. W sprawach o przestępstwa podatkowe, które popełnione zostały przed dniem 31 sierpnia 1939 r.:

1) darowuje się kary pozbawienia wolności;
2) darowuje się kary grzywny, orzeczone w rozmiarze nie powyżej 3.000 złotych za przestępstwa nie objęte amnestią z mocy art. 1 ust. 1 pkt 3).

 2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do przestępstw polegających na naruszeniu przepisów o daninach publicznych nie objętych ordynacją podatkową.

 Art. 5. 1. Amnestii, przewidzianej w art. 2 — 4, nie stosuje się:

1) do tych, którzy po dniu 30 sierpnia 1939 r. uchylili się od obowiązku stawienia się do poboru lub od obowiązku pełnienia służby wojskowej;
2) do tych, którzy danym wyrokiem skazani zostali na utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych;
3) do tych, którzy danym wyrokiem skazani zostali na umieszczenie w zakładzie dla niepoprawnych;
4) do tych, którzy danym wyrokiem skazani zostali na karę pozbawienia wolności na podstawie art. 24 prawa karnego skarbowego.

 2. Władza, która zastosowała amnestię, może ją cofnąć w drodze postanowienia, jeżeli okaże się, że dana osoba w myśl ust. 1 pkt 1) nie podlega amnestii.

 Art. 6. 1. W sprawach o wykroczenia, określone w ustawie z dnia 14 kwietnia 1937 r.o szkodnictwie leśnym i polnym (Dz. U. R. P. Nr 30. poz. 224), udziela się amnestii wyłącznie na następujących zasadach:

1) darowuje się kary grzywny i aresztu;
2) umorzenie sprawy może nastąpić tylko za zgodą pokrzywdzonego.

 2. Niezłożenie przez pokrzywdzonego w ciągu miesiąca od wejścia w życie niniejszego dekretu oświadczenia, że żąda przeprowadzenia postępowania, uważa się za zgodę pokrzywdzonego na umorzenie sprawy.

 Art. 7. 1. W razie zbiegu przestępstwa podlegającego amnestii, sąd stosuje amnestię do kar wymierzonych za zbiegające się przestępstwa, po czym orzeka karę łączną według zasad ogólnych.
 2. W razie zbiegu przestępstwa podlegającego amnestii z przestępstwem, nie podlegającym amnestii, sąd nie stosuje amnestii do poszczególnych zbiegających się przestępstw, lecz może karę łączną złagodzić według słusznego uznania.
 3. Przepisy ust. 1 i 2 nie wyłączają możności umorzenia postępowania co do poszczególnych zbiegających się przestępstw, które podlegają amnestii.

 Art. 8. 1. Sąd, może postępowania nie wszczynać lub postępowanie wszczęte umorzyć, jeżeli według okoliczności danego przypadku należałoby wymierzyć karę w takim rozmiarze, że podlegałaby darowaniu z mocy przepisu art. 2 pkt 1), art. 3 pkt 1) — 3), lub art. 4 niniejszego dekretu.
 2. Zaniechanie lub umorzenie postępowania toczącego się z urzędu nastąpić może tylko na podstawie wniosku prokuratora; w sprawach należących do właściwości sądów grodzkich uprawniony do złożenia wniosku jest prokurator okręgowy, w sprawach zaś należących do właściwości wojskowych sądów rejonowych — oficer sądowy.

 Art. 9. 1. Władze skarbowe właściwe do orzekania mogą postępowania nie wszczynać lub umorzyć postępowanie toczące się przed władzami skarbowymi, jeżeli według okoliczności danego przypadku należałoby wymierzyć karę w takim rozmiarze, że podlegałaby darowaniu z mocy art. 3 pkt 1) — 3) lub art. 4.
 2. Zaniechanie wszczęcia postępowania i umorzenie postępowania na podstawie ust. 1 wymaga zezwolenia Ministra Skarbu; uprawnienie to Minister Skarbu może przelewać na władze skarbowe II instancji.

 Art. 10. Umorzenie postępowania na podstawie art. 8 i 9 niniejszego dekretu będzie uchylone, jeżeli ten, przeciwko któremu postępowanie toczyło się, oświadczy w terminie zawitym czternastodniowym od zawiadomienia o umorzeniu, że żąda przeprowadzenia postępowania.

 Art. 11. W sprawach, ściganych z oskarżenia prywatnego lub na wniosek, zaniechanie i umorzenie postępowania może nastąpić wtedy tylko, jeżeli oskarżyciel prywatny lub uprawniony do złożenia wniosku nie oświadczy w cią-

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:DzU_1939_0553.pdf/2&oldid=1834901”