Strona:Dym (Maria Konopnicka) 14.jpg

 Chłopak się ukoił, utulił wreszcie i na poduszkę opadł.
 — Niech mama już idzie — rzekł — niech mama idzie, położy się... Ja usnę...
 Ale nie usnął. Leżał na wznak, z otwartemi szeroko oczyma, wpatrzony w gasnące na wschodzie nieba gwiazdy.
 Spojrzała na niego raz i drugi.
 — A czemu nie śpisz, synku? — spytała.
 — Nie mogę, mamo... — odpowiedział cicho, skarżącym się głosem.
 Podeszła i siadła przy nim.
 — Nic się nie trap, synku! — przemówiła. — Nic się nie trap! Albo to na to ten Pan Bóg miłosierny pioruny w niebie chowa, żeby zaś nimi wdowie niebogiej jedynego syneczka ubijać? Nie da tego Pan Jezus i ta Matka Przenajświętsza... A ja ci to powiem, że piorun wesele znamionuje, kiedy się kawalerowi, albo pannie śni. Ot co, widzisz, piorun znamionuje... Przecie sennik mam, to wiem.
 Mówiła to z uśmiechem, wesoło niemal, ręką wyschłą po czole jego wodząc i włosy mu gładząc, aż chłopak dobrej myśli począł być i też się uśmiechnął.
 — To mama mówi, że wesele? — spytał.
 — A przecie, że nie co! Wesele, huczne wesele...
 Zamyślił się chłopiec, a po chwili rzekł:
 — To ja już wstanę, mamo...
 — Wstań, synku, wstań... Zgotuję śniadanie, jak sobie podjesz, to cię to odejdzie.
 Jakoż odeszło. Weselej nawet było tego ranka,