Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/291

 — Tak.
 — W końcu lutego?
 — Zgadza się — potwierdził Murek.
 — I pan w tem brał udział?...
 Uroczyście wstała i wyciągnęła doń rękę:
 — Niech pan pozwoli, że uścisnę pańską dłoń.
 Murek uśmiechnął się:
 — Nic takiego nie zrobiłem.
 — Jakto nic! Wystąpił pan w obronie wyzyskiwanych ludzi, w obronie bezrobotnych, z których chciano za nędzne dniówki wyciągnąć resztkę sił. Winszuję panu!
 Zwróciła się do zdumionej Miki:
 — Widzisz? Ja się nigdy nie mylę w sądzie o ludziach. Wiedziałam, że pan Murek odnajdzie w sobie ten instynkt proletarjusza. Wystarczył mi jego życiorys i ta charakterystyka, którą słyszałam od ciebie.
 Murek zmarszczył brwi:
 — Żaden instynkt, proszę pani. Poprostu chcieli nam obniżyć dniówkę.
 — Tak?... A o tem wcale w gazetach nie pisano. Łajdacy! Zwalono wszystko na agitatorów komunistycznych.
 — Żadnych komunistów tam nie było — zapewnił Murek.
 — A ja panu mówię, żeście wszyscy byli, jeżeli nie członkami partji, to wyznawcami jej ideologji. Niechże pan nam opowie, jak się to odbyło naprawdę, bo gazetom za grosz wierzyć w tych rzeczach nie można. Więc?...
 — Pozwól-że panu zjeść! — żałośnie upominała się Mika.
 — Ach, przepraszam.
 — Nic, mogę jeść i gadać — uśmiechnął się Murek.
 I zaczął opowiadać poporządku, jak to było, jak werbowano w Warszawie na jednych warunkach, a później chciano narzucić zwerbowanym już na miejscu inne. Zmniejszyć dniówkę, albo wprowadzić akord. Praca była rzekomo ma-