Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/240

O świcie, pijąc kawę, zerknął z uśmiechem na Niżyniera, jakby mu chciał powiedzieć:
 — Myliłeś się, brudny cyniku. Ja nie pójdę w twoje ślady.
 O ósmej był już na Mazowieckiej. Antosia jednak ani słyszeć nie chciała o ułatwieniu mu dostępu do swego pana. Nie skutkowały żadne argumenty. Posada w domu ministra była zbyt wygodna, by dla jakichkolwiek względów chciała wystawić się na ryzyko. Natomiast oświadczyła Murkowi, że najlepiej zaczepić ministra przed bramą i to nie zrana, gdy jedzie do ministerstwa, bo wówczas jest zły, lecz o trzeciej, gdy przyjeżdża na obiad i bywa w lepszym humorze.
 I ta rada była coś warta. Przez dwa dni Murek napróżno usiłował przypilnować ministra. Albo przebiegał zbyt prędko, albo był w towarzystwie jeszcze paru osób. Dopiero na trzeci dzień udało się. Murek czekał na schodach. Na dole trzasnęły drzwi. Minister wolno wchodził nagórę. Gdy Murek niespodziewanie zagrodził mu drogę, aż odskoczył.
 — Co to jest! — krzyknął — czego pan!?...
 Murek odstąpił i zdjął kapelusz:
 — Pan minister wybaczy, mam prośbę do pana ministra.
 — Kto pan jest? — już spokojniej zapytał, choć jeszcze trzymał teczkę tak, jakby chciał zasłonić się nią od napastnika.
 — Jestem człowiekiem, który wynosi śmiecie z mieszkania pana ministra.
 — Co? Co pan robi?
 — Wynoszę śmiecie z mieszkania pana ministra.
 Twarz starszego, wygolonego pana nagle poczerwieniała, — oczy zwęziły się:
 — Aha! — powiedział. — Rozumiem. Cóż, proszę za mną.
 Ruszył naprzód, bez słowa otworzył drzwi, zdjął palto,