Strona:Deotyma - Panienka z okienka.djvu/201

I jakoweż ja frukta zbiorę z mojéj abnegacyi Nic, jeno rabunek i śmierć!
 Mówiąc to, Pani Flora wyjęła z za sznura śliczną chusteczkę o różowych wisiorkach, i utopiwszy w niéj oblicze, zaczęła rozdzierająco szlochać.
 — No, nie desperuj-że Wacpani, lepiéj gadaj sama co mam czynić, boć przecie niemogę jak ten podlec, odjechać sobie precz, dla ukontentowania Pana Schultza?
 — Nikt Wacpanu nie radzi podłości, jeno reflexyę. Pomedytujmy trochę, a powoli znajdzie się sposób.
 — O, przepraszam, tylko nie powoli. Ja muszę jeszcze dzisiaj, zaraz, wysalwować moją niebogę, bo inaczéj to i ja się wścieknę.
 Pani Flora odjęła twarz od chusty, i przez łzy się uśmiéchając, rzekła:
 — Ponoś to już Waszmość odróbkę nadkąsan od téj psiéj choroby.....
 — Gadaj-że Wacpani, gdzie jest klucz od onego nieszczęsnego strychu?
 — Klucz? W kieszeni u Pana Schultza. Nim Waszmość dobierzesz mu się do klucza, to musisz go pierwéj zarznąć jak barana.
 — I na to może mu przyjść. Ale tymczasem, jeszcze pomedytujmy. Żeby te kiepskie okienko nie było tak het wysoko, i żeby nie było tak haniebnie małe..... aleć to nikt żywcem tamtędy nie przejdzie.
 — A właśnie że przejdzie. Ja sama dziś wi-