Ta strona została uwierzytelniona.
148
Mury, co dłonią wznosili ofiarnąObywatele z Attyli pogromu,
Pewnie stawiane byłyby na marno[1].
151
Wiedz, jam obwiesił się na własnym domu«.
PIEŚŃ XIV.[2]
1
Przejął mię taki żal rodzinnej ziemi,Żem zebrał liście i oddał je pniowi[3],
Który stał z usty od skarg zemdlonemi.
4
Przyszliśmy w miejsce, co miedzę stanowiTrzeciego kręgu i modłą cierpienia
Okropnie świadczy bożemu gniewowi.
7
Dla dokładnego rzeczy wyjaśnieniaPowiem: na suche przyszliśmy ugory,
Gdzie żadne ziele nie puści korzenia.
10
Wkoło nich smutny las i ptasie zmory,Sam okolony wstrętnymi ukropy[4];
Na skraju krok nasz zatrzymujem skory.
13
Spostrzegam miałkie, piaskowe zatopy;Tak owo muszą wyglądać pustynie,
Skróś których brnęły Katonowe stopy[5].
16
O boża zemsto, jakże cię uczynięStraszną grzesznikom, kiedy im ukażę,
Co się mym oczom odsłoniło ninie!
19
Zgraje dusz nagich ujrzałem: nędzarzePłaczem żałosnym wszyscy zawodzili,
Różnymi kształty w jednej cierpiąc karze.
- ↑ W. 146—150. I gdyby nie to, że u Starego mostu (ponte Vecchio) pozostał szczątek posągu Marsa, bóg był się mścił na odbudowanem mieście, strącając je na nowo w ruinę. Podanie jakoby Attyla zburzył Florencję jest nieprawdziwe; tym, który ją zrabował, lecz nie zburzył, był Fotilas.
- ↑ Koło VII, krąg 3. Tu jest karany gwałt popełniony przeciw Bogu (bluźnierstwo).
- ↑ Chwytający za serce giest człowieka, który przez pamięć ojczyzny spełnia tak dziecinną robotę, jak zbieranie oderwanych liści.
- ↑ wstrętnymi ukropy, nb. Flegetontu.
- ↑ Skróś których brnęły Katonowe stopy, kiedy prowadził resztki wojsk Pompejusza przez piaski libijskie.
