W. 135. babilońską niewolą jest życie doczesne.
W. 139. Ten co ma klucze, św. Piotr, występujący w pieśni następnej.
VIII. Niebo gwiaździste. C. d. Św. Piotr.
W. 1. Bractwo, — zgromadzenie świętych.
W. 4—5. on, tj. Dante. Tem, co się z chleba waszego odkruszy. Dante parafrazuje własne słowa z Convivio, I, 1.
W. 12. skrą błysł żywszą, z radości, że może zadowolić pragnienie poety.
W. 20. Wytrysnął promień. Jest nim św. Piotr.
W. 39. przez morskie otchłanie, po morzu Tyberjadzkiem, według ew. św. Mateusza, XIV.
W. 43—45. Ponieważ do nieba weszło wielu dla swojej żarliwej wiary (święci Wyznawcy), wypada, aby i poeta złożył swoje wyznanie.
W. 61 3. Brat twój, — św. Paweł apostoł, który nawrócił Rzymian do prawa bożego, tj. do chrześcijaństwa.
W. 64—78. Wiara jest podstawą nadziei, każącej ufać w rzeczy przyszłe; jest też jedynym dowodem na tajemnice rozumem niezbadane.
W. 81. Nie byłyby tam potrzebne doktory. Dante zdaje się tutaj zaczepiać zasadę scholastycyzmu, którego dążnością było tłómaczyć rozumem nawet te tajemnice, gdzie jedynie wiara dawała rozwiązanie.
W. 83. Perła prawowita, tj. Wiara.
W. 93. Starych i nowych pergaminów, tj. Pisma św.
W. 102. dla których nie kowała stali, które nie były dziełem przyrodzonem.
W. 118. Łaska w zaloty idąca (w oryg. che donnea) do myśli twojej, tj. pozwalająca myśli twojej sądzić jasno i trafnie.
