Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/623

 

28 

Jakie w wiszącej przeciw słońcu chmurze

Rankiem lub zmierzchem barwy widzieć można,
Takie na niebie w krąg wykwitły róże.

 

31 

A jak niewiasta o siebie nietrwożna

Zlęknie się przecie i wstydem zapała,
Gdy ją doleci czyjaś wina zdrożna,

 

34 

Tak Beatrycze wszystka pokraśniała:

Podobna była ciemność firmamentu,
Gdy Moc najwyższa na krzyżu konała.

 

37 

Duch mówił tonem żałoby i wstrętu:

Jak mu się przedtem zasępiły lica,
Teraz dźwięk głosu zmienił się do szczętu.

 

40 

»Po to-ż karmiła się oblubienica

Pańska krwią moją i Lina i Kleta^[1],
Że swe łakomstwo dziś złotem nasyca?

 

43 

By dojść tu, gdzie jest życia szczęsna meta,

Syksta, Piusa, Kaliksta, Urbana^[2]
Krew się polała w męce. Nasza nie ta

 

46 

Intencja była, aby armia Pana

Przez naśledników na dwojaką stronę:
Prawą i lewą była roztargana^[3].

 

49 

By klucze^[4], straży mojej powierzone

Miast godeł świętych na sztandarach szyto,
Które się wodzi na ludy ochrzczone.

 

52 

By wizerunek mój w pieczęciach ryto

Na fałszowane, kupne przywileje;
— Dlatego na mnie wstydu barwy kwitą.

 

55 

W skórach pasterzy wilki wyszły z knieje;

Kolejno wszystkie zwiedzają owczarnie...
O zemsta boża, czemu nie pośpieje!

1. Linus i Cletus, według tradycji pierwsi następcy Piotra św.
2. Sykstus, Pius, Kalikst, Urban, biskupi rzymscy II. i III. w., męczennicy.
3. armia roztargana, Gwelfi i Ghibellini.
4. Klucze. Wojsko papieskie od r. 1229 nosiło godło kluczów na sztandarach.