Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/400

 

13 

Za skrętem dalej uszliśmy nieznacznie,

Gdy ona ku mnie swe podała lice;
»Mój bracie«, rzekła, »patrz i słuchaj bacznie«

 

16 

A wtem od jednej po drugą granicę

Ogromna jasność zaświeciła w lesie,
Przypominając sobą błyskawicę.

 

19 

Ale gdy piorun jak wypadł, tak rwie się

Tu zaś blask ciągle wzrastał między drzewy,
Myślałem w sobie: »Co też dziw przyniesie?«

 

22 

I oto słodkie rozebrzmiały śpiewy

W jasnem powietrzu; zatem rozżalony
Przypominałem przeniewierstwo Ewy.

 

25 

Bo gdzie słuchała ziemia i regiony

Niebios, tam jedna, zaledwie z rąk Pana
Wyszła podwika, nie zniosła zasłony.

 

28 

Gdyby zcierpiała ją, skromnie poddana,

Dawniej i dłużej byłaby udziałem
Moim ta rozkosz niewypowiedziana.

 

31 

Gdy tak pośrodku pierwocin stąpałem

Wiecznej uciechy, prężąc zmysłów straże
I jeszcze większych cudów wyglądałem,

 

34 

Nagle przed nami zabłysło w pożarze

Wszystko powietrze pod gałęzi majem
I rozróżniłem pieśń w tonów pogwarze.

 

37 

— O święte Panny!^[1] Jeśli ja zwyczajem

Dla was niewczasy i chłody i głody
Cierpiałem, wy mię dziś nagródźcie wzajem.

 

40 

Niech mi Helikon^[2] sączy swoje wody,

Aż się me myśli trudne w rym ubiorą;
Niech mię Uranii wesprą korowody. —

1. święte Panny, tj. Muzy, w szczególności Urania, muza astronomii.
2. Helikon, góra w Beocji, siedziba Muz. Tam wytryska wieszcze źródło Hippokrene.