Ta strona została uwierzytelniona.
PIEŚŃ XVII.[1]
1
»Oto zwierz[2], co chwost ponosi kolczatyPo górach, twierdze i zbroje druzgoce,
Wstrętnym oddechem zapowietrza światy«,
4
Rzekł Mistrz i skinął czarciemu wywłoce,Ażeby do nas przybliżył się, skrzydły
Dźwignąwszy w górę ku samej opoce.
7
A owy zdrady pierwowzór obrzydłyDo brzegów tułów i głowę wypręża,
W dół opuszczając ogoniaste widły.
10
Twarz jego, niby twarz zacnego męża,Ufność budziła składając się szczerze,
Lecz resztą cielska przypominał węża.
13
Łapy kosmate miał do pach jak zwierzę,A boki jego, grzbiet i przepuklina
Były upstrzone w węzły i puklerze.
16
Żaden kunszt Turka ani TatarzynaTak barwnym haftem nie zdobi dywanów,
Ani tak kwitła Arachny[3] tkanina.
19
Podobien owej sterczącej z bałwanów,A pół w nadbrzeżny piasek wrytej łodzi,
Lub bobru w kraju żarłocznych Germanów,
22
Kiedy na chatach do pół ciała brodzi,Zwierz przylgnął piersią tam, gdzie brzegu spadek
Tamą kamienną morze piasków grodzi.
25
Potwór nad próżnią wykręcał pośladekI jadowity ogon rozszczypany
Widlasto w górę prężył jak niedźwiadek.
- ↑ Koło VII, krąg 3, (c d.). Obejmuje tych, co spełnili gwałt przeciwko sztuce, tj. lichwiarzy.
- ↑ Oto zwierz. Gerion jest symbolem zdrady. W wykładzie historycznym chciano przezeń rozumieć Wilhelma, posła Karolowego we Florencji. Gerion mitologiczny jest trójgłowy. Tutaj jest podobny raczej do szarańczy apokaliptycznej (Obj. IX, 7—11).
- ↑ Arachne prządka lidyjska, która ośmieliwszy się rywalizować z Palladą, została zamieniona w pająka.
