Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/87

 Znowu przewiązano mu oczy i dano mu się napić wina z korzeniami. Uczuł moc i dzielność w członkach. Poprowadzono go w górę po schodach, ale tym razem wspierała go silna dłoń Maksyma. Julianowi się zdawało, że jakaś moc niewidzialna unosi go, jak na skrzydłach.
 Hierofant rzekł do niego:
 — Zapytuj.
 — Tyś Go przywołał? — przemówił Julita.
 — Nie, ale skoro drży jedna struna liry, druga jej odpowiada. Przeciwieństwo odpowiada przeciwieństwu.
 — Skąd ta potęga słów Jego, jeżeli to jest kłamstwo?
 — To jest prawda.
 — Co mówisz? Zatem tytan i Anioł kłamią?
 — I oni są prawdą.
 — Dwie prawdy!
 — Dwie. Dwoistem jest wszystko.
 — Kusisz mnie...
 — Nie ja, ale całkowita prawda kusząca jest i niezwykła. Zamilcz, skoro się obawiasz.
 — Nie obawiam się. Mów wszystko. Więc Galilejczycy mają słuszność?
 — Tak.
 — Po cóż więc ich się wyrzekłem?
 — Jest jeszcze druga prawda.
 — Wyższa?
 — Nie: równa tej, której się wyrzekłeś.
 — W co więc wierzyć należy? Gdzie Bóg, którego szukam?
 — I tu, i tam. Służ Arymanowi, lub Ormuzdowi, jak wolisz, ale pamiętaj, że obaj są sobie równi, że państwo Lucyfera równe jest państwu Boga.
 — Dokąd iść?
 — Wybierz jedną z dwóch dróg i nie zatrzymuj się.
 — Ale którą?