Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/328

Oto dla czego, w troskliwości o zbawienie dusz galilejczyków, odejmujemy im sprawiedliwość rzymską i miecz rzymski, ażeby bez opieki, bezbronni, obcy wszystkiemu, co ziemskie i błahe, łacniej mogli się dostać do królestwa niebieskiego.
 Z głuchym wewnętrznym śmiechem, przez który jedynie choć w części nasycał swą nienawiść, cesarz oddalił się śpiesznie ku świątyni Apollina. Staruszkowie łkali, wyciągając ręce ku niemu.
 — Cesarzu! Nie wiedzieliśmy... Bierz nasz domek, naszą ziemię, wszystko, co posiadamy, tylko ulituj się nad synem naszym!...
 Filozofowie chcieli wejść do świątyni za cesarzem. Wstrzymał ich ruchem ręki.
 — Sam przyszedłem na uroczystość, sam tylko złożę ofiarę!
 — Wejdźmy — dodał, zwracając się do kapłana. — Zamknij podwoje, niech nikt z niepoświęconych się nie wkradnie...
 Zawarto drzwi przed nosem przyjaciół-filozofów...
 — Niepoświęceni? Jak wam się to podoba? — pytał strapiony Gargilian.
 Libaniusz milczał nadąsany.
 Maurykus z miną tajemniczą pociągnął przyjaciół w kąt portyku i szepnął coś do nich, stukając się w czoło.
 — Rozumiecie?
 Zmieszali się wszyscy.
 Maurykus zaczął wyliczać na palcach.
 — Po pierwsze: twarz blada, spojrzenie gorączkowe, włosy w nieładzie, krok nierówny, mowa bez związku. Powtóre: niezwykła surowość i rozdrażnienie. Potrzecie: ta niedorzeczna wojna z Persami! Na Palladę! To już oczywiste szaleństwo!...