Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/187

będzie się cieszyła szczęściem zupełnem. Skoro miłość jest bez granic — więc jakże? Wszystko będzie w Bogu, i Bóg będzie we wszystkiem. Przyjacielu, co to za szczęście — życie! Zrozum tylko. Tego jeszcze ocenić nie umiemy! Ale trzeba błogosłowić wszystkiemu — pojmujesz, bracie mój, czy czujesz, co to znaczy błogosławić wszystkiemu?
 — Nawet złemu?
 — Złe nie istoieje, skoro niema śmierci.
 Przez otwarte okno dochodziły echa piosnek bachicznych towarzyszów Anatola, ucztujących w purpurowych łodziach ze śpiczastymi żaglami na ściemniałym wieczornym błękicie morza.
 Myrra wskazała na nich.
 — I to również jest piękne. I im błogosławić trzeba — wyszeptała z cicha jakby do siebie.
 — Błogosławić grzeszne śpiewy? — zapytał Juwentyn z niepokojem.
 Myrra potrząsnęła głową:
 — Nie! Wszystko jest dobre, wszystko jest czyste. Piękność od Boga pochodzi. Czego się obawiasz, przyjacielu? O! jakiej potrzeba swobody, ażeby kochać! Kochaj Go i nie bój się. Ty nie wiesz jeszcze, ile szczęścia daje życie!
 Westchnęła ciężko, jak gdyby w przeczuciu blizkiego odpocznienia, dodając:
 — I ile szczęścia śmierć daje...
 Była to ich ostatnia rozmowa. Myrra leżała przez wiele dni nieruchomie i w milczeniu, nie otwierając oczu. Musiała zapewne cierpieć bardzo, gdyż w pewnych chwilach brwi jej marszczyły się boleśnie, ale uśmiech słodyczy i rezygnacyi zacierał w jednej chwili ten kurcz mi-