Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/147

 Cesarz zerwał się z tronu.
 — Chwytajcie go... i buntowników! — jęknął, dusząo się, i wskazał Hilarego.
 Rzuciła się straż na biskupów. Powstał zamęt nieopisany. Błysnęły miecze.
 Żołdacy rzymscy, zerwawszy z Hilarego omoforyum, stułę i ornat, uprowadzili starca.
 Wielu w zamieszaniu tłoczyło się ku wyjściu, padając, dusząc i tratując się wzajemnie.
 Jeden z pisarzów skoczył na mur okienny, ale żołnierz chwycił go za długą suknię i nie puszczał.
 Stół z kałamarzami wywrócono; struga czerwonego atramentu popłynęła po posadzce z błękitnego jaspisu; niektórzy na widok purpurowej kałuży krzyczeć poczęli:
 — Krew! krew! Uciekajmy!
 Inni wołali:
 — Śmierć wrogom świątobliwego Augusta!
 Pafnucy grzmiącym głosem oświadczał, wleczony przez żołdaków:
 — Uznaję sobór Nicejski! Herezyę aryańską wyklinam!
 Wielu nie przestawało wykrzykiwać:
 — Współistotny!
 Inni:
 — Nie będzie tego! Podobnoistotny!
 A trzeci:
 — Niepodobny, czyli anomeon, anomeon!..
 — Zamilczcie, nienawidzący Boga!
 — Wyklinamy!
 — Niech przepadnie!
 — Sobór Nicejski!
 — Synod w Sardyce!
 — Koncylium w Gangrze Paflagońskiej!