Strona:D. M. Mereżkowski - Julian Apostata.pdf/117

noe ma dużo kaprysów. Hortensyuszu!.. Zaiste, gdyby nie była tak powabna, to z tem swojem rzeźbiarstwem i matematyką wydawałaby się...
 Urwał i rzucił spojrzenie ku otwartemu oknu.
 — Cóż robić — odparł Hortensyusz: — to dziecko rozpieszczone; sierota bez ojca i matki. Jestem tylko jej opiekunem i nie chcę jej krępować w niczem...
 — Zapewne... zapewne...
 Adwokat już nie słuchał, zajęty własną osobą.
 — Przyjaciele... czuję...
 — Co? co takiego? — zapytało z niepokojem kilku obecnych.
 — Czuję... zdaje mi się... przeciąg...
 — Zamkniemy okienice — zapronował amfitryon.
 — Nie, nie, jeszcze się podusimy. Ale tak zmęczyłem sobie głos dzisiaj!.. Pojutrze mam znowu wypowiedzieć obronę... Dajcie mi dywan pod nogi i mój szal; boję się zaziębić śród chłodu nocy.
 Hefestyon, ów młody uczeń Lamprydyusza, który mieszkał z Optacyanem, i sam Lamprydyusz skoczyli po szal Mamertyna.
 Był to pięknie wyszywany pas białej kosmatej materyi wełnianej, z którym adwokat nigdy się nie rozstawał, owijając nim drogocenne gardło za najmniejszą obawą przeziębienia.
 Mamertyn dbał o siebie, jak kochanek o rozpieszczoną kobietę. Wszyscy się już z tem oswoili. Kochał swoją osobę z takim naiwnym wdziękiem, z taką wzruszającą tkliwością, że mimowoli zniewalał otoczenie do postępowania z nim tak samo.
 — Ten szal wyhaftowała dla mnie matrona Fabiola zwierzał się z uśmiechem.
 — Żona senatora? — zapytał Hortensyusz.