Strona:Bolesław Raczyński - Teorya muzyki.djvu/35

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
ROZDZIAŁ IV.
O Interwalach.

Gdy uderzymy wielkie C na fortepianie trzymając je jakiś czas, usłyszymy przy bacznej uwadze, prócz uderzonego tonu, inne tony, tak zwane współdźwięki (współbrzmienia, nuty górne).

Na razkreślonym g nie kończy się szereg tonów współbrzmiących.
Interwalem nazywamy stosunek dwóch tonów względem siebie.
Nazwy interwali pochodzą z włoskiego.
Przy oznaczaniu interwali, liczy się oddalenie jakiegoś tonu, od danego tonu, w górę (t. j. w prawą stronę klawiatury).
Chcąc od danego tonu oznaczyć interwal w dół, musimy to wyraźnie zaznaczyć.
N. p. »e¹« jest tercyą od »c¹« tercyą w dół jest »a«.